Продовжено набір в групу польської мови А1. Курс передбачає підготовку до отримання карти поляка.

Заняття проводить носій мови.

950 грн / місяць. 

Унікальна можливість приєднатись до нової групи А2!

Заняття щовівторка та щочетверга о 19:00.

Телефонуйте і записуйтесь сьогодні!

Тел.: (044) 221 14 17, (099) 530 99 69, (093) 584 93 00

Kiedy miał miejsce I, II, III rozbiór Polski?

I rozbiór w 1772: Prusy, Austria i Rosja

Pierwszy rozbiór Polski – nastąpił 5 sierpnia 1772 przez podpisanie traktatów w Petersburgu. Zaś w dniu 30 września 1773 r. zatwierdził je Sejm Rozbiorowy, zwołany w Warszawie przez zaborców (przy proteście trzech posłów: województwa nowogródzkiego Tadeusza Rejtana (obraz Jana Matejki: „Rejtan” na Zamku w Warszawie) i województwa mińskiego. Dokonany drogą oddania terytorium I Rzeczypospolitej Prusom, Austrii i Rosji. Idea rozbioru jednego państwa, w celu zaspokojenia roszczeń i interesów innych nie była czymś nowym. Podobne plany rodziły się wobec Austrii podczas wojny o sukcesję austriacką, Prus w czasie trwania wojny siedmioletniej czy też Turcji w trakcie V wojny rosyjsko-tureckiej. Różnica polegała na tym, że Rzeczpospolita, była jedynym państwem, które nie było w stanie odeprzeć żadnego konfliktu zbrojnego z innym państwem oraz, iż była całkowicie bezbronna (nie utrzymywano żadnego wojska) i nie mogła w przeciwieństwie do wyżej wymienionych bronić własnych interesów. Dziś wydaje się to nam niewiarygodne, lecz w Rzeczpospolitej na dziesiątki lat przed rozbiorami stacjonowały wojska rosyjskie i pruskie. O podziale Polski decydowały wyłącznie kraje sąsiednie.

II rozbiór w 1793: Rosja i Prusy
Drugi z trzech rozbiorów Polski, do których doszło pod koniec XVIII wieku. Wykorzystując kapitulację Stanisława Augusta Poniatowskiego wobec Rosji (złożył na ręce rosyjskiego posła akces do konfederacji targowickiej) i przejęcia rządów w kraju przez targowiczan – 25 października 1792 król Prus Fryderyk Wilhelm II zażądał wcielenia Wielkopolski do Królestwa Prus. Miała być ona ekwiwalentem za niepowodzenia armii pruskich w wojnie przeciwko rewolucyjnej Francji, prowadzonej w koalicji absolutystycznych monarchii europejskich. Żądanie to warunkował groźbą wycofania się Prus z koalicji antyfrancuskiej, ale wnet przekształciło się ono w propozycję II rozbioru części ziem Rzeczypospolitej pomiędzy Rosję i Prusy. 23 stycznia 1793 doszło do podpisania traktatu podziałowego między Katarzyną II a Fryderykiem Wilhelmem II, po podpisaniu wojska pruskie weszły do
Wielkopolski, a rosyjskie do wschodniej Polski. Bezpośrednim pretekstem do II rozbioru była Konfederacja targowicka. Magnaci domagali się zniesienia reform Konstytucji 3 Maja zwracając się o pomoc do państw sąsiednich.

III rozbiór w 1795: Prusy Austria i Rosja
ostatni z trzech rozbiorów Polski, do których doszło pod koniec XVIII. Już w czasie trwania insurekcji kościuszkowskiej 11 lipca 1794 roku poseł pruski w Petersburgu Leopold Heinrich von Goltz pisał w swej depeszy, że cała Rosja domaga się rozbioru Polski i wymazania imienia polskiego. Niecały rok po upadku insurekcji, 24 października 1795, monarchowie Rosji, Prus i Austrii (a właściwie Imperium Habsburgów) uzgodnili wzajemnie traktat, zgodnie z którym przeprowadzili ostatni, pełny, III rozbiór Rzeczypospolitej. Trzeci rozbiór był rezultatem m.in. kryzysu wewnętrznego i ekspansywnych działań mocarstw ościennych, bezpośrednio jednak wynikiem nieudanego powstania kościuszkowskiego i przegranej wojny Polski z Rosją i Prusami. Król Stanisław August Poniatowski opuścił Warszawę (po II rozbiorze Warszawa znalazła się pod władzą Prus) w 1795 i w asyście
dragonów rosyjskich udał się do Grodna (miasto wówczas na granicy dzielnic rozbiorowych pruskiej i rosyjskiej) pod opiekę i nadzór namiestnika rosyjskiego. 25 listopada 1795 abdykował na rzecz Katarzyny II. To stało się powodem, iż Rosja, de facto, stała się depozytariuszką korony polskiej, i bez jej zgody Napoleon nie chciał i nie mógł przywrócić później Królestwa Polskiego. (Uczynił to dopiero powołując w 1812 Konfederację Generalną Królestwa Polskiego i wypowiadając wojnę Rosji). Stanisław August Poniatowski po abdykacji pozostał w Grodnie 2 lata, do lutego 1797 roku. Po śmierci Katarzyny II car udzielił mu zezwolenia na przyjazd do Petersburga. Zmarł w Petersburgu 12 lutego 1798.

Okres rozbiorów: 123 lat, aż do odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 charakteryzował się pogłębiającym się podziałem między poszczególnymi zaborami oraz coraz głębszą rusyfikacją czy germanizacją społeczeństwa pod zaborami.

Kto i kiedy założył akademię (Uniwersytet Jagielloński) w Krakowie?

Kazimierz Wielki (z dynastii Piastów) założył w Krakowie w 1364 r. pierwszy w Polsce uniwersytet - Akademię
Krakowską. Królowa Jadwiga Andegaweńska (1374-1399), córka Ludwika Węgierskiego, żona Wielkiego Księcia
Litewskiego Władysława Jagiełło, odnowiła Akademię Krakowską i na jej rzecz zapisała swój majątek osobisty.
I ponieważ królowa Jadwiga była żoną pierwszego króla z dynastii Jagiellonów, a Jagiellonowie dobrze zapamiętali się w Krakowie to uniwersytet przyjął nazwę: Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Najważniejsze daty z historii Polski. Kalendarium
Сhrzest Polski 966
Mieszko I (pierwszy władca polski) przyjmuje chrzest i poślubia księżniczkę czeską – Dobrawę. Jest to
pierwszy krok w chrystianizacji pierwotnie pogańskiego narodu polskiego.
Zjazd w Gnieźnie 1000
Koronacja Bolesława Chrobrego 1025
Bolesław Chrobry zostaje koronowany na pierwszego króla polskiego, dzięki wsparciu Ottona III, cesarza
rzymskiego narodu niemieckiego. Dowodem dobrych stosunków między obu władcami był zorganizowany
w 1000 roku zjazd gnieźnieński.
śmierć Bolesława Krzywoustego - początek Polski dzielnicowej 1138
sprowadzenie Krzyżaków do Polski przez księcia mazowieckiego Konrada 1226
Początkowo mają oni pomóc w podbiciu pogańskich Prusów. Z czasem Krzyżacy rosną w potęgę, ich
obecność w kraju zaczyna zagrażać bezpieczeństwu Polski.
Najazd Tatarów, bitwa pod Legnicą 1241
(po zniszczeniu Kijowa i Rusi), siejąc spustoszenie w południowej części kraju. Dopiero na Śląsku udaje się
powstrzymać ich ekspansję.
Koronacja Władysława Łokietka w 1320 w Krakowie na Króla Polski oznacza koniec rozbicia
dzielnicowego.
Bitwa pod Płowcami - zwycięstwo Polski nad Krzyżakami 1331
zjazdy w Wyszehradzie, ówczesnej stolicy Węgier, monarchów Czech – Jana Luksemburskiego, Węgier –
Karola Andegaweńskiego i Polski - Kazimierza Wielkiego w 1335 i w 1338 roku
Na drugim zjeździe szukano m.in. wspólnego rozstrzygnięcia sporu z Krzyżakami.
(pierwsza) Unia z Litwą w Krewie 1385

Unia w Krewie wyznacza nowy kierunek polityki polskiej. Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie
jednoczą się przeciw wspólnemu wrogowi - Zakonowi Krzyżackiemu. Na czele obu państw staje monarcha
z dynastii Jagiellonów, który wybiera na swoją stolicę Kraków.
Bitwa pod Grunwaldem 15 lipca 1410
Na polach pod Grunwaldem stoczono największą w historii średniowiecznej Europy bitwę między siłami
Zakonu Krzyżackiego a zjednoczonymi oddziałami polsko-litewskimi. Potęga Krzyżaków zostaje
ostatecznie złamana.
Bitwa pod Warną 1444
Unia lubelska z Litwą 1569
z połączenia ziem Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego powstaje największe mocarstwo
w Europie
Konfederacja warszawska, pierwsza wolna elekcja 1573
Unia brzeska - 1596
połączenie Cerkwi prawosławnej z Kościołem łacińskim w Rzeczypospolitej Obojga Narodów
Potop szwedzki 1655 -1660
Odsiecz wiedeńska 1683 pod wodzą Jana III Sobieskiego.
W historiografii uważana jest za jedną z najważniejszych bitew europejskich, gdyż zahamowała ekspansję
Turków Otomańskich w Europie
Elekcja ostatniego Króla Rzeczpospolitej Obojga Narodów: Stanisława Augusta Poniatowskiego 1764
I rozbiór Rzeczpospolitej dokonany przez Rosję, Austrię i Prusy 1772
Sejm czteroletni 1788 – 1792 uchwalenie Konstytucji 3 Maja 1791
Konstytucja 3 maja nadana przez króla Stanisława Poniatowskiego, pierwszy akt tego typu w Europie, drugi
na świecie (po Stanach Zjednoczonych). Ustanawia dziedziczność tronu oraz znosi liberum veto.

Konfederacja targowicka 1791
II rozbiór Rzeczpospolitej dokonany przez Rosję i Prusy 1793
Powstanie kościuszkowskie, bitwa pod Racławicami 1794
Walki przeciwko zaborcom nie przynoszą efektu. Rok później w wyniku trzeciego rozbioru Polska znika z
mapy świata.
III rozbiór Rzeczpospolitej dokonany przez Rosję, Austrię i Prusy 1795 Abdykacja w Grodnie Króla
Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Wybuch Powstania listopadowego 29/30 listopada 1830
nieudana próba zrzucenia jarzma rosyjskiego. Ostatecznie zostaje stłumione we wrześniu 1831 roku.
Wybuch Powstania styczniowego 22 stycznia 1863
I wojna światowa 1914-1918
Odzyskanie niepodległości przez Polskę 11 listopada 1918
Józef Piłsudski zostaje Naczelnikiem Państwa. Granice państwa są jeszcze niestabilne, toczą się walki o
tereny sporne z Ukrainą, Niemcami, Litwą i Czechosłowacją.
Wojna polsko-bolszewicka 1919-1921 bitwa warszawska (Cud nad Wisłą) 12-25 sierpnia 1920
Wybuch II wojny światowej 1 wrzesień 1939 i 17 wrzesień 1939
Powstanie w getcie warszawskim kwiecień 1943
Wybuch Powstania Warszawskiego 1 sierpnia 1944. Powstanie trwało 63 dni.
(1 sierpnia – 2 października). Jego głównym celem jest wyzwolenie stolicy spod władzy Niemców i
zdobycie suwerenności. Powstanie zostaje stłumione, Warszawa obrócona w gruzy, a powojenny polski rząd
tworzą komuniści zależni od Związku Radzieckiego.

Zakończenie II wojny światowej, bezwarunkowa kapitulacja III Rzeszy 8 maj 1945 (W Polsce za dzień końca
wojny przyjmuje się 8 a nie 9 maja. Kapitulacje Niemcy podpisali według czasu europejskiego tuz przed północą, według czasu
moskiewskiego już po północy).
Powstanie Niezależnego Samorządnego związku Zawodowego Solidarność 31 sierpień 1980.
Strajki w Gdańsku zapoczątkowują falę manifestacji w całym kraju. Założony w Stoczni Gdańskiej NSZZ
Solidarność utożsamia dążenia Polaków do uzyskania swobód politycznych i ekonomicznych. Organizacja
ta błyskawicznie zyskuje zwolenników (w szczytowym momencie liczy 10 mln członków). Jej przywódca,
Lech Wałęsa, z zawodu elektryk, otrzymuje w 1983 roku Pokojową Nagrodę Nobla.
Wprowadzenie stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981
generał Wojciech Jaruzelski wprowadza stan wojenny. Zostaje zarządzona godzina policyjna, ograniczeniu
ulegają prawa obywatelskie, wojsko kontroluje wszelkie formy działalności obywateli.
Obrady Okrągłego Stołu, koniec rządów komunistycznych 1989
Partia komunistyczna (PZPR Polska Zjednoczona Partia Robotnicza) zezwala na wolne wybory, które
wygrywają kandydaci bloku solidarnościowego. W rządzie zasiadają wyłącznie przedstawiciele Komitetu
Obywatelskiego. Tadeusz Mazowiecki zostaje pierwszym niekomunistycznym premierem Polski. Rok
później Lech Wałęsa wygrywa wybory prezydenckie.
Wstąpienie Polski do NATO 12 marca 1999.
Wstąpienie Polski do Unii Europejskiej 1 maja 2004.

Miasta - stolice Polski
Gniezno 966 – 1041
Legenda głosi, że: trzej bracia Lech, Czech i Rus przedzierali się przez puszcze szukając miejsca, gdzie mogliby się
osiedlić. Nagle zobaczyli wzgórze, na którym na starym samotnym dębie siedział orzeł. Wtedy Lech powiedział: "Tego
orła białego przyjmuję za godło ludu swego, a wokół dębu zbuduję gród swój i od orlego gniazda Gniezdnem go
nazwę". Pozostali bracia poszli dalej szukać miejsca dla swoich ludzi, Czech podążył na południe, a Rus na wschód.
W X w. Gniezno stanowiło jeden z grodów stołecznych (stolic) państwa Piastów, obok m.in. Ostrowa Lednickiego, Poznania i
Giecza (miasta Wielkopolski). Grodów stołecznych, czyli miejsc gdzie wzniesiono tzw. palatia książęce było kilka, lecz zgodnie z
dokumentem "Dagome iudex" z ok. 991, jedyną formalną stolicą państwa polskiego było Gniezno.
Mieszko I po 966 zbudował w Gnieźnie kościół, w którym pochowano jego żonę Dąbrówkę, na terytorium zaś grodu wzniósł
kamienny zamek z kaplicą, później na miejscu kaplicy wzniesiono kościół św. Jerzego.
W 1000 odbył się w Gnieźnie zjazd, w którym uczestniczył Bolesław I Chrobry i cesarz niemiecki Otton III;
proklamowano wtedy utworzenie arcybiskupstwa i metropolii gnieźnieńskiej. Także wtedy świątynię
wybudowaną przez Mieszka I wyniesiono do rangi katedry. Były to bardzo ważne w ówczesnej Europie
decyzje.
W 1018 r. miasto przeżyło ciężką klęskę: pożar strawił podgrodzie wraz z kościołem katedralnym, który do 1025 przeistoczył się w piękną, romańską katedrę.
W 1025 w Gnieźnie miała miejsce koronacja Bolesława Chrobrego na pierwszego króla Polski.
W 1038 do Gniezna wtargnął książę czeski Brzetysław I, pozostawiając po sobie spalone podgrodzia i zniszczoną,
ograbioną katedrę oraz zburzony zamek książęcy. Na skutek tego Kazimierz Odnowiciel przeniósł stolicę do Krakowa.
Herb Gniezna zwieńczony jest koroną królewską .
Kraków 1041-1596
Kazimierz I Karol Odnowiciel (ur. 25 lipca 1016, zm. 28 listopada 1058 w Poznaniu) – książę z
dynastii Piastów, władca Polski w latach 1034-1058 (z przerwami), syn Mieszka II przeniósł w 1041
stolicę do Krakowa. Kraków był później stolicą dzielnicy senioralnej w okresie dzielnicowym 1137 –
1320. Okresie zakończonym koronacją w Krakowie Króla Łokietka.
Kraków był stolicą w czasach dynastii królewskich Piastów i Jagiellonów. Przestał być stolic ą gdy
rozpoczął się okres wolnych elekcji.
Do marca 1596 Kraków był faktyczną stolicą Polski i siedzibą polskich królów.
Herb Krakowa zwieńczony jest koroną królewską.
Warszawa 1596 -Wraz z wygaśnięciem dynastii Jagiellonów, po śmierci Zygmunta Augusta, w 1573 odbyła się pierwsza
wolna elekcja, to jest wybór króla. W podwarszawskiej wsi Kamion wybrano na króla Henryka
Walezego. Henryk Walezy po roku królowania uciekł do Francji w nadziei, że zostanie tam królem.
Po roku więc, we wsi Wielka Wola, na terenie obecnej dzielnicy Warszawy - Woli, szlachta
zdecydowała, że królem zostanie Stefan Batory jeśli poślubi wcześniej córkę przedostatniego króla
Jagiellona, Zygmunta Starego. Po swoim wyborze Król Stefan Batory już w czasie swojego panowania
często przebywał w Warszawie (i w Grodnie) by być bliżej toczącej się wojny z Moskwą.
W 1587 na polach pod Wielką Wolą odbyła się kolejna elekcja, na której wprowadzono na tron pierwszego z dynastii
Wazów - Zygmunta III Wazę. Królowie z dynastii Wazów pretendowali do tronu szwedzkiego. I im również wygodniej
było przebywać w bardziej na północ wysuniętej Warszawie niż w Krakowie.
Decyzja przeniesienia dworu królewskiego do Warszawy zapadła w marcu 1596, po pożarze Zamku Królewskiego na
Wawelu, i była realizowana etapami. Król wraz z dworem przybył do Warszawy najprawdopodobniej 16 marca 1596, a
następnie wprowadził się na stałe do uprzednio przebudowanego zamku warszawskiego, wracając z wojny
moskiewskiej w 1611.
Wówczas, faktyczna stołeczność miasta nie została potwierdzona żadnym aktem prawnym. Warszawa oficjalnie nie
była stolicą i aż do upadku Polski w 1795 przysługiwało jej wyłącznie miano miasta rezydencjonalnego Jego
Królewskiej Mości.
Oficjalnie range miasta stołecznego Warszawa uzyskała dopiero w 1952 roku.
Herbem Warszawy jest Syrenka z koroną królewską.
Herb Grodna w II Rzeczpospolitej również zwieńczony był koroną ze względu na rolę jaką miasto spełniało w
historii Rzeczpospolitej.

Kim był Dąbrowski?

Po 3 rozbiorze, utracie niepodległości przez Polskę, po klęsce walk o niepodległość w Polsce:  powstania kościuszkowskiego w 1794, nastąpiła emigracja żołnierzy i oficerów z Polski głownie do Francji i Włoch.
Legiony Polskie we Włoszech  były polskim wojskiem, utworzonym zagranicą, w 1797 roku z emigrujących żołnierzy polskich.
W porozumieniu z  Napoleonem,  General Jan Henryk Dąbrowski (twórca Legionów Polskich) podpisał 9 stycznia 1797 roku umowę z rządem Republiki Lombardzkiej o stworzeniu w Lombardii (północne Włochy) Legionów Polskich.
Współtwórcami Legionów byli znani uczestnicy walk o niepodległość z końca XVIII wieku:  generał Karol Kniaziewicz i polityk, poeta i żołnierz: Józef Wybicki.
Symbolem wiary w niepodległość stała się w 1797 roku pieśń legionistów napisana przez Józefa Wybickiego, zwana też «Mazurkiem Dąbrowskiego», (melodia mazurka) która w XX wieku (w 1927 roku) została polskim hymnem narodowym.

Jan III Sobieski

Bitwa pod Wiedniem

uznawana jest za największa zwycięską bitwę wojsk chrześcijańskich nad armią muzułmańską. Bitwa pod Wiedniem została stoczona 12 września 1683 roku, przez połączone siły polsko-austriackie pod dowództwem króla Polski Jana III Sobieskiego. Zwycięstwo to zakończyło ofensywną politykę Imperium Osmańskiego względem chrześcijańskiej Europy. Niestety oprócz prestiżu nie przyniosło Polsce żadnych innych korzyści.

Wiednia broniło ponad 18 tysięcy żołnierzy wraz z artylerią.  Garnizon dowodzony przez Ernsta Starhemberga, skutecznie odpierał tureckie ataki przez dwa miesiące. Niestety w tym czasie z ponad 18 tysięcy obrońców ostało sie jedynie 5 tysięcy. Morale obrońców podtrzymywała wiadomość o odsieczy przygotowywanej przez króla Jana III Sobieskiego.

Bitwa rozpoczęła się rankiem 12 września.

Straty po stronie tureckiej wynosiły 20 tysięcy poległych i ponad 5 tysięcy rannych. Koalicja straciła 1500 zabitych i około 2500 rannych.

Ostatecznie w 1699 roku podpisano pokój w Karłowicach, na którym Turcja zrzekła się praw do Ukrainy Prawobrzeżnej i Podola na rzecz Polski. 

ŚWIĘTA NARODOWE 

• 1 stycznia — (Новый год — 1 января) Nowy Rok
• Wielkanoc — niedziela i poniedziałek (Пасха воскресенье и понедельник)
• 1 maja — Święto Pracy (1 Мая — День Труда)
• 3 maja — Święto Konstytucji ( 3 Мая — День Конституции)
• Boże Ciało — czwartek dziewiątego tygodnia po Wielkanocy (Божье Тело — четверг девятой недели после Пасхи)
• 15 sierpnia — Święto Wojska Polskiego (rocznica “cudu nad Wisłą”) (15 Августа — День Польской Армии )
• 1 listopada — Dzień Wszystkich Świętych (1 ноября — День Всех Святых)
• 11 listopada — Dzień Niepodległości (11 ноября — День Независимости)
• 25, 26 grudnia: Boże Narodzenie (25-26 Декабря — Рождество Христово)

Wisława Szymborska

PIERWSZY KRÓL POLSKI

OBYCZAJE I OBRZĘDY BOŻEGO NARODZENIA

SIANO WIGILIJNE - powszechnie zachowywany jest zwyczaj wkładania siana pod obrus na stół, przy którym będzie spożywana uroczysta wieczerza wigilijna. W dawnych wiekach i różnych częściach Polski zwyczaj ten różne przybierał formy. Przypomina on nam o ubóstwie groty betlejemskiej i Maryi, która złożyła narodzonego Chrystusa na sianie w żłobie.

TRADYCYJNE POTRAWY - ilość potraw podawana na stół wigilijny bywa różna . W czasach przeszłych przedstawiała się tak : wieczerza chłopska składała się z siedmiu potraw, szlachecka z dziewięciu a pańska z jedenastu. Dzisiaj jest zwyczaj podawania dwunastu potraw. Są to na ogół : zupa rybna lub migdałowa, albo piwna lub też barszcz, ryby różne z tradycyjnymi przyprawami (np. karp na szaro lub szczupak po żydowsku), groch, grzyby, kluski z makiem, owoce świeże, suszone lub gotowane. Uzależnione jest to od danego regionu a jak wiemy tradycja przygotowywania uczty wigilijnej przechodzi z dziada - pradziada.

WOLNE MIEJSCE PRZY STOLE - znamy i powszechnie jest obecnie w Polsce zwyczaj pozostawiania wolnego miejsca przy stole wigilijnym. Wolne miejsce przy stole w czasie wieczerzy wigilijnej jest "przeznaczone dla przygodnego gościa, którego w ten sposób traktuje się rodzinnie". Pozostawiając wolne miejsce przy stole, wyrażamy serdeczna pamięć o naszych bliskich i drugich, którzy nie mogą spędzić świąt razem z nami. Wolne miejsce przy stole oznaczać może również członka rodziny który zmarł lub tez w ogóle pamięć o wszystkich zmarłych z rodziny.

PIERWSZA GWIAZDA - na pamiątkę gwiazdy betlejemskiej, o której mówi św. Mateusz, a którą gdy ujrzeli Mędrcy, "bardzo się uradowali", w Polsce rozpoczyna się uroczysta wieczerzę, gdy ukaże się pierwsza gwiazda na niebie. Zwyczaj ten głęboko zakorzeniony w polskiej kulturze. Nie zasiada się do wieczerzy wigilijnej "zanim gwiazda nie powoła wszystkich do połamania się opłatkiem" Jest to bardzo stary zwyczaj przestrzegany do dnia dzisiejszego.

OPŁATEK WIGILIJNY - najważniejszym i kulminacyjnym momentem wieczerzy wigilijnej jest obrzęd łamania się opłatkiem. Obrzęd łamania się opłatkiem następuje po modlitwie i złożeniu sobie życzeń, a więc na samym początku wieczerzy wigilijnej, gdy ukaże się pierwsza gwiazda na niebie. Dzielenie się opłatkiem oznacza wzajemne pojednanie się jednych dla drugich uczy, że ostatni nawet kawałek chleba należy podzielić z bliskim, zbliża oddalonych, łączy umarłych z żywymi. "Wyciągnięta dłoń z okruchem chleba sięga po rzeczywistość". Ten tak bardzo rozpowszechniony i głęboko od wieków zakorzeniony w kulturze polskiej obrzęd jest otwarciem "serca sięgając krańców świata miłość"

SZOPKA LUB ŻŁOBEK - zwyczaj ustawiania z figurek sceny Bożego Narodzenia zwanej "Szopką" lub tez choćby żłobka z sianiem i leżącą w nim figurką Dzieciątka Jezus sięga roku 1223. W tym to roku miało miejsce pamiętne świętowanie Bożego Narodzenia zorganizowane przez św. Franciszka z Asyżu, jako pierwsze w historii w miejscowości Greccio. Mała, nikomu dotychczas nieznana osada stała się nowym Betlejem, kiedy to w obszernej grocie wymytej ze skał wulkanicznych, należącej do szlachetnego rycerza i przyjaciela św. Franciszka imieniem Giovanni Velita, została urządzona pierwsza szopka. Z Greccio, która stała się jakby nowym Betlejem, żywe wyobrażenie żłobka, owoc serca Świętego, potrafiącego wcielać z życie najsubtelniejszą poezję, rozprzestrzenił się na całą Italię, na Europę i na cały świat. Zachował jedną nienaruszalną - mimo różnicy kultur i folkloru - swą zasadniczą treść, treść autentycznie ewangeliczną, która według pragnień Franciszka powinna była dotrzeć do wszystkich kontemplujących żłobek - szkołę prostoty, ubóstwa i pokory.

CHOINKA - w wigilię Bożego Narodzenia niemal każda polska rodzina umieszcza w swoim mieszkaniu i dekoruje choinkę , zwana w Zachodniej Europie drzewkiem bożonarodzeniowym, czy też drzewkiem Chrystusa. Choinka jako stojące drzewko jest pochodzenia niemieckiego. W Niemczech pojawiła się prawdopodobnie w XV wieku. Choinka jako pozostałość jodełki, małej sosny lub świerku zawieszona u sufitu czubkiem ku dołowi. Znano też zwyczaj również "ubieraniem sadu". Tak jodła jak i choinka maja to samo źródło pochodzenia . Wywodzą się od aryjskiego "drzewa życia", którego ślady w sztuce lub obyczajowości znajdziemy wszędzie. Choinka, która przywodzi nam na myśl "drzewo życia", jest symbolem na wskroś chrześcijańskim. ubiera się ja w domu w którym wspominamy naszych pierwszych rodziców - Adama i Ewę. Przypomina ona nam naukę o upadku i Odkupieniu rodzaju ludzkiego.

SNOPY ZBOŻA - spotyka się jeszcze dzisiaj na wsi zwyczaj, ze przed wieczerzą wigilijną przynosi się do mieszkania snop zboża i umieszcza się w kącie pokoju. Zwyczaj ten istniał dawniej w całej Polsce. Jeszcze w I połowie XIX wieku, według religii Z. Glogiera, był tak przestrzegany, że "nie siadano do wigilii bez snopów żyta po rogach komnaty stołowej ustawionych" W okolicach Przemyśla zwyczaj ten miał nawet swój ceremoniał: "We dworze, karbowy przynosił z dworskich gumien cztery snopy do pokoju jadalnego z życzeniami wesołych świąt; pan domu łamie się z nim opłatkiem i częstuje go miodem. poczym karbowy stawia w jednym kącie pokoju snop pszenicy, w drugim snop żyta, w trzecim snop jęczmienia a w czwartym snop owsa lub wiązkę grochu lub koniczyny". Po uczcie wigilijnej, ze słomy snopków, które stawiano na wieczerzę w kątach izby, kręcono małe powrósła i obciągano nimi drzewa owocowe w przekonaniu, że będą lepiej rodziły.

Po 3 rozbiorze, utracie niepodległości przez Polskę, po klęsce walk o niepodległość w Polsce:  powstania kościuszkowskiego w 1794, nastąpiła emigracja żołnierzy i oficerów z Polski głownie do Francji i Włoch.
Legiony Polskie we Włoszech  były polskim wojskiem, utworzonym zagranicą, w 1797 roku z emigrujących żołnierzy polskich.
W porozumieniu z  Napoleonem,  General Jan Henryk Dąbrowski (twórca Legionów Polskich) podpisał 9 stycznia 1797 roku umowę z rządem Republiki Lombardzkiej o stworzeniu w Lombardii (północne Włochy) Legionów Polskich.
Współtwórcami Legionów byli znani uczestnicy walk o niepodległość z końca XVIII wieku:  generał Karol Kniaziewicz i polityk, poeta i żołnierz: Józef Wybicki.
Symbolem wiary w niepodległość stała się w 1797 roku pieśń legionistów napisana przez Józefa Wybickiego, zwana też «Mazurkiem Dąbrowskiego», (melodia mazurka) która w XX wieku (w 1927 roku) została polskim hymnem narodowym